Η Αγγελική Κορμά γεννήθηκε σε μια φτωχική συνοικία της Αθήνας. Στο Περιστέρι στις 2 Ιουλίου του 1962.

Αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο στην δευτέρα γυμνασίου, την οποία δεν τελείωσε ποτέ, όταν μία καθηγήτρια των οικοκυρικών τότε «διέγνωσε» μπροστά σε όλη την τάξη, την μερική δυσλεξία της ως τεμπελιά, συμπληρώνοντας πως «τα παιδιά χωρισμένων γονιών, ήταν βόδια και γι’ αυτό θα έμεναν αμόρφωτα για πάντα». 

Βαρέθηκε επίσης να ακούει ότι «δεν τα έπαιρνε τα γράμματα» -διάγνωση της μάνας της που σιγά μην καταλάβαινε τι μπορεί να έφταιγε στο παιδί. Έφυγε και δεν ξαναπάτησε στο σχολείο, όσο και αν ήρθαν καθηγητές στο σπίτι και την παρακάλεσαν -γιατί ήταν καλό παιδί- να ξαναγυρίσει.
Μπήκε αμέσως στην δουλειά,13 χρονών και ταυτόχρονα πήγε σε μία σχολή μοντελίστ την οποία τελείωσε με άριστα.

Στα 15 έγινε προϊσταμένη του εργοστασίου φασόν που εργαζόταν καθώς παρά την ηλικία της έλυνε και έδενε όλες τις μηχανές.
Στα 18 παντρεύτηκε, δουλεύοντας πάντα, μέχρι που γέννησε τον πρώτο της γιό στα 18 και μισό.

Έπειτα, με το δυνατό -από την παιδική εργασία- βιογραφικό της κατάφερε -και χωρίς μέσον- να πετύχει σε διαγωνισμό της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού όντας μία από τους πέντε που προσελήφθησαν ανάμεσα σε χιλιάδες υποψηφίους.
Δούλεψε ως καθαρίστρια για 10 χρόνια και όταν γεννήθηκε ο μικρός ο γιός της έγινε κλητήρας για να μπορεί να πηγαίνει το μωρό της στον παιδικό σταθμό. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας της, κατάφερε να προαχθεί πολλές φορές, δυστυχώς άνευ χαρτοφυλακίου, καθότι δεν είχε το χαρτί του γυμνασίου. Διάβασε πολύ και δούλεψε σκληρά για να αναπληρώσει το κενό και να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των θέσεων της κάτι που εκτιμήθηκε από τους συναδέλφους και τους προϊστάμενούς της που τη στήριξαν.

Δούλεψε 27 συναπτά χρόνια στην υπηρεσία της, όπου και συνταξιοδοτήθηκε λίγο πριν τα 50, λόγω του καρκίνου του μαστού .

Παράλληλα, για να στηρίξει τα παιδιά της δούλεψε 13 χρόνια στην «ελεύθερη αγορά» πουλώντας κουλούρια στον δρόμο και καθαρίζοντας σπίτια και σκάλες.
Μέχρι και σήμερα δεν σταματάει να δουλεύει με διάφορους τρόπους, όχι από ανάγκη επιβίωσης πια, αλλά γιατί δεν αντέχει την αργία. Της αρέσει να δουλεύουν τα χέρια της, να φτιάχνει, να δημιουργεί.

Σήμερα ζει σε ένα μικρό σπιτάκι με τη σκυλίτσα της την Λιλίκα, στην ίδια γειτονιά με τα παιδιά της.

Τα γραπτά της αντανακλούν την λιγοστή τυπική μόρφωση που έλαβε, τον μόχθο και τη βία που υπέστη στη ζωή της αλλά και την γαλήνη της νίκης, των κατακτήσεων της, την αλήθεια της ψυχής και της καρδιάς της.